De weg naar mezelf

2014 startte met oliebollen, champagne en liefdevolle mensen om me heen. Maar mijn sprankeling was verdwenen. Ondanks dat ik door blauwe ogen keek was de wereld om me heen grauw en grijs. En het zou nog erger worden. Halverwege 2014 bereikte ik het diepste punt in mijn leven. Ik had ooit gedacht dat het niet erger kon dan het moment van mijn scheiding. Maar ik had het mis. Het kon nog erger.
Vlak na de scheiding was ik intens verdrietig, rond Mei was ik veel meer dan verdrietig. Moe, lusteloos en depressief leek het leven me vooral een niet meer op te brengen opgave.
Mensen om me heen maakten zich (terecht) ernstige zorgen. Ik straalde niet meer, ik zong niet meer, ik genoot nergens meer van. Er moest iets veranderen, dat snapte ik zelf ook wel. Maar hoe.

Mijn schoenen hebben me gered. In 65 wandelingen brachten ze me 388 km verder. Beweging jaagt depressies weg, en het is waar. Hoe meer ik wandelde, hoe harder mijn zon weer ging schijnen. Gesteund door warme knuffels en trotse geliefden. Het lukte me om het vol te houden, door weer en wind. Door zon en regen, zin of geen zin.
Maar ik had meer nodig om weer te gaan stralen. Gesterkt door de kilometers durfde ik me aan te melden bij een koor. Want een mens heeft nou eenmaal andere mensen nodig en zingen heeft me altijd nog overal doorheen geholpen. Ik mag blijven bij Fusion. Het voelt warm en welkom bij hen. En langzaam maar zeker kwam de twinkeling weer in mijn ogen terug. Ik zong weer wijsjes in de keuken, en mijn schat kon me weer liefdevol uitlachen omdat ik weer gigantisch kan lopen stralen als een 1-persoons kerncentrale om de kleine dingen die het leven zo ontzettend de moeite waard maken.

Beweging en zang, mijn geliefden zijn gezond en gelukkig. En ik ben ook weer gezond en gelukkig.

Vandaag wandelde ik door de duinen, langzaam maar zeker braken de wolken open. De prachtige luchten die me elke wandeling weer laten genieten van de pracht en praal die het leven gratis te bieden heeft lieten me dit keer niet alleen maar lachen. Ik moest ook een kleine traan laten. Een traan van dankbaarheid dat ik eind 2014 weer het meisje ben die zo intens van het leven kan genieten. Een vrouw die welliswaar af en toe een emotionele muts is. Een moeder die elk moment van haar kroost koestert. Ik ben weer mezelf!

In 2014 was ik er vooral voor mij, mijn aandacht gefocust op herstel. Mijn goede voornemen voor 2015 is weer meer aandacht voor jullie te hebben. En te blijven zingen en wandelen. Dank jullie wel allemaal voor de steun van het afgelopen jaar, ik wens iedereen een geweldig uiteinde en een fantastisch 2015.

 

Liefs Inge

 

Nieuwe schoenen

Op mijn zoektocht naar een Patronus, een afweer tegen de Dementoren die alles wat licht was uit mijn leven opzogen, heb ik van alles geprobeerd. Ik heb hulp gevraagd, en sommige hulp hielp, en sommige hielp me van de regen in de drup. Ik kreeg steun van mensen om me heen. Wat zeer goed werkte en nog steeds. Maar steun en hulp hielp me niet goed genoeg. De discussie pillen of niet werd hier in huis een big isseu. Ik geloofde en geloof nog steeds niet in een chemische oplossing voor mijn depressie. Therapie om mijn verleden een plekje te geven was ook al iets dat vooral mensen om mij heen vonden dat nodig was voor mij. Ik ben echter stronteigenwijs, en nee daar geloof ik ook niet zo in. Het verleden heeft al een plekje, namelijk in het verleden. En van mij mag het daar blijven.

Dus bleef ik doorzoeken naar wat dan wel. Want iets moest er wel gebeuren dat was ook mij volkomen duidelijk. Via de site licht op depressie kwam ik op allerlei behandelingen uit en van alle behandelingen sprak runningtherapie mij het meeste aan. Runningtherapie gaat uit van ( zoals de naam al een beetje doet vermoeden) rennen. Zodat je lijf en geest krachtiger word, zodat je meer zelfvertrouwen en succeservaringen krijgt. Zodat je zelfbeeld beter word.

Maar ja, ik ben al de helft van mijn leven ( veel en veel) te zwaar, heb zelden of nooit een sport langer dan een maandje volgehouden. En toen ik vorig jaar probeerde met Evi mee te gaan rennen lag ik enkele maanden later in het ziekenhuis voor een knieoperatie. (zie ook: Keep on moving ) Dus rennen tsja dat zal wel niet voor mij zijn weggelegd.

Toch bleef het knagen. Pillen heb ik absoluut geen trek in, gesprekken leken me eerder meer ellendig te laten voelen dan dat ik me beter voelde. Het slot van de kast met oude spoken sloot niet meer goed. Instinctief wetende dat ik in dat donkere gat de spoken never nooit niet zou aankunnen. Ze zouden me overspoelen en nog verder de donkere diepte in trekken…. Maar ja rennen met maatje “grote maten mode”, nou ja wat voor keus had ik eigenlijk nog. Het was rennen of verzuipen. Eenmaal dat besluit genomen te hebben ben ik gaan zoeken ( lang leven google!) naar iemand in de buurt die me meer zou kunnen vertellen over die runningtherapie, die zou kunnen helpen het op te bouwen zonder dat ik elke 10 meter een nieuwe blessure opliep, want er zouden toch wel meer mensen die depressief zijn niet de conditie van Fanny Blankers Koen hebben. Bij een fysiotherapie praktijk in de buurt vond ik een therapeute die zich erin gespecialiseerd had. Dus ik besloot deze dame eens te bellen en wat bleek, rennen is helemaal niet nodig. Wandelen in een lekker pittig tempo mag ook. Dus ik ben gaan wandelen.

Op 26 juni 2014 zette ik de eerste stap naar het licht. Vorige week na ongeveer 221333 stappen voltooide ik mijn 30^e wandeling. In de afgelopen maanden heb ik mijn voeten over 165,92 kilometers laten gaan. Daarmee heb ik 17036 calorieën verbrand. En dat heeft me 31 uur en 54 minuten gekost.

Waar ik de eerste keren na 4.5 kilometer thuiskwam en een half uur bij moest komen, kom ik nu na 8 km thuis zonder het gevoel te hebben uitgeput te zijn. Waar ik eerst me echt moest dwingen om te gaan, en dankbaar gebruik maakte van de “3 keer in de week betekend 1 pauze van 2 dagen” Ga ik nu met plezier om de dag en is de dag rust ertussen vaak vooral een praktische keus. Wandelen kost nou eenmaal tijd. Er zijn nog dagen dat ik het heel zwaar heb, maar ik weet inmiddels dat een wandeling me dan goed doet. Na gemiddeld een half uur met mijn mooiste nummers op mp3 in een stevig tempo, liefst in een zonnetje door het bos, voel ik langzaam mezelf vrolijker worden. Het voelt lichter in mijn hoofd, blijer, verwonderd door al het moois om me heen. Zachtjes aan merk ik dat ik weer kan genieten. Van mooie dingen, van een prachtige rups op het voetpad dat onder mijn voeten wegglijd. Of van wolken. De lucht is elke dag anders, de ene dag felblauw met geen enkel wolkje, de andere dag grauw waarbij je ook geen wolken meer ziet in de algehele grauwheid. Maar het allermooist vind ik het als het voor mij stralend blauw is en achter mij inktzwarte dreigende wolken. Want dat is hoe het er nu voor staat. Ik kan weer stralen, ik kan weer lachen, ik kan weer genieten, maar de donkere wolken liggen niet zo ver achter mij, en ik zal moeten blijven lopen om ze voor te blijven. Om in het licht te blijven. Van de week dacht ik voor het eerst in hele lange tijd weer eens: “ik ben AL op de helft van mijn leven” in plaats van: “ik ben PAS op de helft van mijn leven”. Het koste me 31 uur 54 minuten en een paar schoenen ( want die zijn bijna versleten nu) en ik kreeg er mijn leven voor terug. Zeg nou zelf das toch een koopje?

Liefs Inge

Again shining beautiful

Laten we rouwen in het Oranje

 

Zomaar een zonnige dag in Juli, kinderen vieren overal in het land vakantie. Wegen zijn druk met het af en aan voeren van volgepakte auto’s met gezinnen en hun bagage. Sommige met een caravan erachter, anderen met een tent op de imperiaal. Blije gezichten achter glazen autoruitjes, vermoeide gezichten ook wel. Reizen maakt immers moe. Een slapend peutertje knikkebolt in haar autostoeltje op een wijze waar een volwassene 4 dagen lang voor naar een fysiotherapeut kan gaan.

Vader

Papa, vader, pa, pappie, vadertje, paps, pap of die ouwe van mij. Allemaal benamingen die regelmatig gebruikt worden om een van de belangrijkste mensen in je leven te benoemen. Zeker voor kleine meisjes, is hun papa speciaal, een held in het kwadraat.

Expecto Patronum

De dagen rijgen zich aaneen van wachten op de volgende afspraak. Van wachten en doorstaan van de volgende activiteit. Alle dagen lijken wel steeds donkerder te worden. mijn huis verandert in mijn eigen gebouwde gevangenis. De mensen buiten verwachten me lachend. En ik schaam me dat ik niet sterk genoeg ben. Niet sterk genoeg om op te staan en door te bijten. Niet meer.

vele handen maken licht

 afkomstig van: http://www.wpshetgooi.nl/lynn_van_rooijen.htm

En dan loop je vast en gaat het niet langer zachtjes roep je help…….Heel zachtjes maar, een geschreven stukje en een paar uitgesproken woorden naar een vertrouwd iemand. “ik kan het niet meer aan” Ik heb de engelen aangeroepen, kom me helpen, laat me hier niet alleen in het donker. En daar kwamen de handen…..

Zonnige produkten van de DM

 

Hoewel ik nog steeds niet stralend door het leven ga, doet die knoepert aan onze hemel dat wel steeds meer en steeds feller. Hoog tijd om ons daartegen te beschermen.

Ik ben daarvoor naar Duitsland gereden wat deze zomer zeer de moeite waard is want bij de DM hebben ze toch leuke en vernieuwende produkten! En dat alles zoals gewoonlijk voor een miniprijsje. Waar doen ze het van zullen we maar zeggen.

Bij het verder en uitgebreider proberen werd duidelijk dat de getinte zonnefluide wat vettiger is en minder goed in de huid intrekt. Deze met een poeder setten lijkt me dus zeer een aanrader, maar voor de makkelijke huidjes wel voldoende. Er zijn geen verschillende kleuren en het is vrij donker op je huid. Voor de meest lichte huidjes dus niet geschikt.

De matterende zonnefluide trekt daarentegen razendsnel en onzichtbaar in. Mat vind ik hem niet, maar de huid voelt alsof er niets op zit en plakt niet. Deze zal ik dus blijven gebruiken als dagelijkse bescherming van mijn gezicht. Vooral van die moet ik er dus wat meer inslaan.

 

Zonze! Liefs Inge

Als Dementoren je leven invliegen.

 

Ik schreef het het ena laatste artikel al. Het gaat niet zo goed met mij. Wat toen nog leek op een dipje, met voor mij nog de hoop en veronderstelling dat het wel over zou gaan is niet over gegaan. En dus is het tijd om te stoppen met net doen alsof alles perfect gaat en te beginnen met praten, huilen en hulp vragen. 

Catrice LE Haute Future met swatches !!

Soms is het leuk om aan de duitse grens te wonen, aangezien ze daar de Limited editions van Catrice en Essence vaak veel eerder hebben dan hier in Nederland. Ook hebben ze daar LE die in Nederland helemaal niet uitkomen.

Voor jullie dus de eerste Nederlandse primeur van de binnenkort komende Limited Edition Haute Future!

let’s get personal

Lang geleden alweer hè? Terwijl buiten de zon schijnt, bloemen de grond uit lijken te schieten met de vaart van een vuurpijl. Terwijl iedereen buiten tot leven komt en geniet van de zon en de warmte die ze met zich meebrengt. Het is weer lente. Mensen trekken hun zomerjas uit de kast, schaffen spontaan nieuwe garderobes aan. En op de terassen gaan voorzichtig mouwen en broekspijpen omhoog. En ik? Ik zie het niet. Ik zie de zon schijnen, maar voel me niet vrolijker erdoor. Ik voel de warmte, maar blijf het koud hebben.

Mensen om me heen kennen dit: Stralend, vrolijk en zonnig.